Selena Gomez & The Scene: A Year Without Rain

              Ένας χρόνος ακριβώς πέρασε από την κυκλοφορία του Kiss &Tell, του πρώτου album της τρίτης μπεμπέκας της βιομηχανίας της Disney (η πρώτη είναι η Miley και δεύτερη η Demi Lovato) κι η Selena δεν άλλαξε καθόλου εμφανισιακά. Για να διαπιστώσουμε αν το ίδιο ισχύει για την μουσική της, η κοπελιά είπε να μας βοηθήσει βγάζοντας δεύτερο album, το A Year Without Rain.

      Δεν ξέρω πως το έφεραν οι καιροί, αλλά οι κοπελούδες της Disney όσο πάνε κι απομακρύνονται από τον pop / rock ήχο. Έτσι, όπως η Miley Cyrus έκανε στροφή προς τον πιο pop ήχο κι η Demi Lovato δήλωσε πως θα το γυρίσει στο rnb, η Selena πρόσθεσε στην μουσική της λίγες δόσεις από teckno και dancehall τα οποία αντικαθιστούν τα pop / punk και pop/rock στοιχεία του Kiss &Tell καθώς συνεργάστηκε με πιο αβανταδόρικα ονόματα στον κόσμο της mainstream pop (Kevin Rudolf, RedOne, Toby Gad).

           Το Round And Round είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο Kiss &Tell και στο A Year Without Rain επειδή έχει κάποιες pop rock νότες μα είναι πιο dance από ότι τα κομμάτια του πρώτου της album. Συνδετικό κρίκο αποτελεί και το Off The Chain που φέρνει σε Naturally σε βελτιωμένη έκδοση και θα μπορούσε ν' αλωνίζει στα charts του UK άνετα. Το Spotlight μπορεί να μην είναι ο ορισμός του hit, αλλά είναι ένα ωραίο dancehall κομμάτι το οποίο θα μπορούσε να παίζεταιστις παραλίες αντί των Μυκονιάτικων καθώς και μια ευχάριστη αλλαγή έπειτα από τόσα dance κομμάτια. Ευχάριστη έκπληξη είναι κι η μπαλάντα Ghost Of You επειδή δύσκολα σταρλέτες της Disney τραγουδούν μπαλάντες της προκοπής. Αξίζει να σημειωθεί και το αισιόδοξο και relatable Sick Of You με τον έξυπνο στίχο  "I'll wave goodbye when you say hello".

    Στον αντίποδα υπάρχουν και μερικά κομμάτια που δεν είναι και τόσο καλά όσο αυτά που αναφέρθηκαν πιο πριν. Το ομότιτλο κομμάτι είναι σχετικά κλισέ και δεν ταιριάζει στην φωνή της Selena. Το Rock God, πάλι, δεν ταιριάζει στο attitude της, αλλά στης Katy Perry από την οποία γράφτηκε. Το Summer's Not Hot δεν είναι κι από τις καλύτερες δουλειές του RedOne αν και στην αρχή έχει κάποιο ενδιαφέρον. Το Intuition δεν λέει τίποτα ενώ το Live Like There's No Tommorow είναι η κλισέ μπαλάντα των τίτλων τέλους μιας κλισέ ταινίας που όλοι έχουμε ακούσει και δεν χρειάζεται να ξανακούσουμε.
            Ok, ποτέ των ποτών η Selena Gomez δεν θ' αλλάξει την μουσική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μας δώσει μερικά καλά τραγούδια. Έτσι, αν και το A Year Without Rain δεν είναι το απόλυτο pop album της χρονιάς, είναι ευχάριστο και danceable στο μεγαλύτερο μέρος του, δηλαδή ότι πρέπει να περιμένεις από Disney artist. Συνεπώς βρισκόμαστε σε καλό δρόμο... 7/10
     PS: Sorry for not writing so long μα το Internet έχει αποκτήσει τάσεις αυτοκτονίας τον τελευταίο καιρό.

Nicki Minaj: Pink Friday

                            Το Pink Friday είναι από τα χιλιάδες albums που άργησαν να δουν το φως της ημέρας, αλλά τελικά τα κατάφεραν. Παρόλ' αυτά, η προστατευόμενη του μαστούρη Lil' Wayne κατάφερε να δημιουργήσει hype, καθώς την εικόνα που ήθελε: της sexy Barbie που δεν πρέπει να τα βάζεις μαζί της γιατί τα παίρνει άγρια. Επίσης δεν ξέχασε να μας θυμήσει ότι είναι και rapper γι' αυτό συμμετείχε τακτικά σε τραγούδια άλλων (Drake, Christina Aguillera, Rihanna, Lil' Wayne etc) κι έβγαλε το single Massive Attack που παρόλο που δεν ξετρέλανε τους κριτικούς γιατί πίστευαν ότι παραήταν edgy για το image της και δεν μπήκε στο Pink Friday, προτάθηκε για Hip Hop Video Of Year στα βραβεία MTV. Έτσι, κι ο ανδρικός, αλλά κι ο γυναικείος πλυθησμός την θυμούνται ως rapper και τραγούδιστρια, όχι μόνο ως ξέκωλλο που φωτογραφίζεται στα ανδρικά περιοδικά (ακούς Janet Jackson ή θέλεις να το αναλύσω;)

Για το Pink Friday η Nicki δήλωσε ότι είναι σαν να διηγήται την ιστορία κάθε κοριτσιού  (" it’s time for me now to tell my story, and in telling my story, I’m really telling every girl’s story. We all go through the same  thing. So the album is gonna feel very personal to every female".) Αυτή η δήλωση δεν θύμηζει παρά κάποιες rnb/soul δευτεράτζες που το παίζουν πχιότητα και κουλτούρα και βγάζουν μελούρες αντίστοιχες των δικών μας σκυλάδικων μα σημαίνει ότι είναι και relatable τα τραγούδια, πράγμα πολύ καλό για τον ακροατή ή καλύτερα την ακροάτρια.

            Σαν γνήσια rapper που σέβεται τον εαυτό της, φτιάχνει το success story της μέσα από τραγούδια αφιερωμένα σε bad bitches που προσπαθούν να σταματήσουν την επέλαση της όπως το πολύ καλό Roman's Revenge με την βοήθεια του Slim Shady και στο Did It On 'Em ή παθαίνει σοκ από την ξαφνική της επιτυχία στο  Check It Out με τον Will. i. am, όπως και στο Fly με την RiRi, στο I'm The Best, στο Blazin', συνεργασία με τον μέγα αντιπαθούκλα Kanye West και στο  Moment 4 Life με τον συνlabelίτη της, τον Drake ενώ δεν διστάζει ν' αποκαλύψει στους ακροατές της τις στιγμές που αφήνεται στα χέρια του αγαπητικού της (Your Love, Right Through Me) σαν απλό ερωτευμένο κορίτσι ή τις στιγμές που θυμώνει μαζί του (Save Me). Επίσης, μας αποκαλύπτει μια άλλη πτυχή του εαυτού της στο Dear Old Nicki, στο οποίο νοσταλγεί τον παλιό της εαυτό πριν την δημοσιότητα. Στο τέλος του album βλέπουμε μια απρόσμενη συνεργασία με την Natasha Bedingfield, το Last Chance που μοιάζει κάπως στο Here I Am, τρια κομμάτια πριν.

     Αν κι οι στίχοι δεν είναι και το μεγαλύτερο ατού του Pink Friday, η παραγωγή είναι καλοδουλεμένη, αν και σε πολλά κομμάτια χρησιμοποιούνται samples. Παρόλα αυτά η Nicki πέτυχε αυτό που ήθελε δηλαδή να φτιάξει ένα album που να διηγήται την ιστορία κάθε κοριτσιού, είτε ερωτευμένου, είτε θυμωμένου, είτε ξαφνιασμένου από τις εκπλήξεις της ζωής. Σε συνδυασμό με την πολύ καλή δουλειά που έκαναν οι παραγωγοί, τελικά το Pink Friday δικαιολογεί, ως ένα σημείο, το hype του. Από 'κει και πέρα θα δούμε τι θα κάνει στο μέλλον η Nicki, αν θ' ακολουθήσει την καριέρα της Janet Jackson aka πολύς κώλος, λίγη μουσική ή αν θα είναι από τις λίγες θυληκές rappers με αξιοζήλευτη καριέρα δίχως να χρειάζεται να βγάλουν τα ρούχα τους.8/10

Nadine Coyle: Insatiable

                     Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι λίγοι ήθελαν να κυκλοφορήσει η Nadine σόλο δίσκο όταν θέλουν καινούριο album από τις Girls Aloud και το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν μαθεύτηκε πως το cd θα κυκλοφορήσει αποκλειστικά από τα καταστήματα Tesco, σαν να λέμε εδώ "μόνο στα ΑΒ Βασιλόπουλος". Φαντάζομαι τι θάψιμο έπεσε! Για να δούμε, όμως, τι άρωμα έχει το Insatiable, των χαλασμένων αυγών ή του φρεσκοψημένου ψωμιού; Μήπως ένα μέλος των Girls Aloud έκανε ένα album της προκοπής;

   Η Nadine χαρακτηρίζεται από πολλούς η φωνή του συγκροτήματος και δεν έχουν κι άδικο. Στα περισσότερα τραγούδια είναι αυτή που κάνει όλη την βρώμικη δουλειά. Βέβαια, δεν είναι και τόσο υψηλού προφίλ προσωπικότητα σε αντίθεση με την Cheryl, ούτε η προσωπική της ζωή είναι δα και πολυτάραχη κι ως γνωστόν όσο πιο μπλεγμένα είναι τα γκομενικά σου, τόσο περισσότερο ασχολούνται μαζί σου. Οπότε, αν και δεν είναι εντελώς αόρατη, δεν είναι δα και το επίκεντρο της προσοχής (και δεν χάνει και τίποτα, ξέρω τι σας λέω).

  Το πρώτο single, Insatiable, με έκανε να νομίζω ότι η Nadine δεν ήθελε να απομακρυνθεί από τον ήχο των Girls Aloud, αλλά να βγάλει ένα αντίγραφο του. Ακούγοντας το album, κατάλαβα ότι η Nadine ήθελε να το παίξει "Hey, τραγουδώ soul/Motown/ retro!''. Έτσι, τα τραγούδια χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα retro/pop κομμάτια, τις πολλές - κατ' ομολογία- μπαλάντες που - τι έκπληξη! - χρησιμεύουν για να αναδείξει την φωνή της και τα mid - tempos.
      Το μόνο καλό με τα τραγούδια είναι ότι η Ιρλαδένζα έχει καλή φωνή και προσπαθεί να δώσει τον καλύτερο της εαυτό, αλλά αυτό είναι και το μειονέκτημα του. Η υπάρξη τόσων μπαλαντών, ειδικά προς το τέλος, κουράζει αρκετά με αποτέλεσμα να μην ξεχωρήσεις καμία άρα έτσι απορίπτεις το 1/4 του Insatiable. Περιέχει, βέβαια, ένα καλό uptempo, το Red Light, άντε και το Put Your Hands Up που έχει κάτι από Natasha Bedingfield και δυο αξιόλογα mid tempos, το Chained και το Lullaby μα τίποτα άλλο ικανό να σε κρατήσει. Εκτός αυτό, σε πολλά σημεία ακούγεται αυτό που λέμε "a bit dated". Συνεπώς, το ακούς 1 - 2 φορές και λες: "Έχε χάρη που ήταν δώρο με τις πατάτες"

      Αν το Insatiable κυκλοφορούσε κάπου στα '90s, δεν θα ήταν και τόσο flop. Τώρα, όμως, βρισκόμαστε στα τέλη του 2010, όπου τα retro τραγούδια εκτιμούνται κυρίως από τους κριτικούς, όχι από τους ακροατές και οι φωνητικές ικανότητες δεν είναι απαραίτητες. Κάπως έτσι σκέφτηκαν πολλοί και δεν το αγόρασαν και συνεπώς flopαρε. Επίσης αυτή η εμμονή να δείξει την φωνή της είναι ενοχλητική με αποτέλεσμα ν' αναλώνεται σε βαρετές και ξεπερασμένες μπαλάντες, θυμήζοντας μας γιατί το μόνο τραγούδι στο Chemistry που έκανε νερά ήταν το No Regrets στο οποίο τραγουδούσε μόνο εκείνη. Τα uptempos και τα midtempos δεν ικανοποιούν, όπως είπαμε και πριν, απόλυτα άρα έχουμε άλλο ένα average album. Ελπίζω οι υπόλοιπες να μαζευτούν μετά από αυτό.... 5,5/10
   
 

I'm Interviewing Me!

                              New blog game in the air!
                       1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι; 
Να ξέρω  ότι όλα θα είναι καλά και θα έρθουν καλύτερα, χωρίς μπελάδες.
                2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
           Ότι θα πάω στο σχολείο και θα τον δω και με την πρώτη ευκαιρία θα του μιλήσω!
             3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
 Με ένα γαμάτο αστείο που κάναμε στην τάξη μου.
        4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
         Σκύλα κι αρνητικούρα.
      5) Το βασικό ελάττωμά σας;
  Είμαι ψιλοκολλημένη με το παρελθόν.
      6) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Όσοι αντέχουν τα εμπόδια και τα ξεπερνάνε και βλέπουν την θετική πλευρά της ζωής.
       7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
     Εχμ... καλή ερώτηση. Χίτλερ ή Στάλιν;:p
         9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
   Πέρσι το καλοκαίρι στην Ζάκυνθο.
  11) Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα;
      Nα είναι ειλικρινής. Τι πιο απλό;
      12) Και σε έναν άντρα; 
 Να ξέρει πως να φερθεί, να σέβεται τους άλλους και να ξέρει πότε το παρακάνει.
    13) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
 Martin Millar - Lonely Werewolf Girl και Πίκρα - Νικ Χόρνμπυ. Όταν διάβασα το ένα και το άλλο είπα: Ok, έτσι θέλω να γράψω.
       16) Η ταινία που σας σημάδεψε… 
 Avatar
         17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
    Δεν έχω καμιά συγκεκριμένη προτίμηση. 
       18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
         Μαύρο κι άραχλο! 
      19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
 Το 18 και 3 που έβγαλα στην Γ Γυμνασίου.
       20) Το αγαπημένο σας ποτό; 
 Μπύρα μπύρα Fix!
        21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο; 
 Για τις κακές παρέες που έκανα.
      22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
          Την προδοσία 
       23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
     Music, συγγραφή, χαβαλές και να τον σκέφτομαι! 
           24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
         Τα πισώπλατα μαχαιρώματα.
         25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
        I'm not a liar, sorry. 
       26) Ποιο είναι το μότο σας;            Δεν έχω.
      27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; 
          Ευτυχισμένη.
       28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει; 
         Να εξαφανήσει τους μαλάκες! 
      29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
     Ερωτοχτυπημένη, λίγο αγχωμένη και κάπως εκνευρισμένη με κάποια άτομα.