Alexz Johnson: Voodoo Vs Reloaded

        To Voodoo της Alexz Johnson ήταν ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς που μας πέρασε. Μέσα από τις επηρρεασμένες από την world μουσική ενορχηστρώσεις του και τους ώριμους στίχους του, κέρδισε με την αξία του το 8 στα 10 κι έβαλε στις playlists μας διαμαντάκια όπως το Look At Those Eyes, το Trip Around The World, το Taker κτλ. Το κακό ήταν, όμως, ένα: flopαρε! Κι επειδή η δισκογραφική ήταν πολύ εύσπλαχνη για να το αφήσει να περάσει έτσι, αποφάσισε να κάνει re-release. Έτσι βγήκε το Reloaded δηλαδή τα τραγούδια του Voodoo με διαφορετική ενορχήστρωση, πιο και καλά radio - friendly μήπως και γίνει κανένα θαύμα και πουλήσει ξαφνικά.
   Φυσικά και το πρωτότυπο ήταν καλύτερο. Γιατί χωρίς τις world ενορχηστρώσεις, στην ουσία αφαιρήται η μισή μαγεία του album. Οι στίχοι, φυσικά, παραμένουν οι ίδιοι, αλλά κομμάτια όπως το Taker χάνουν την αξία τους. Το Reloaded είναι το μέσο pop album στην ουσία ενώ το Voodoo ήταν κάτι παραπάνω.
   Άρα έχουμε και λέμε:
                                                             1) Voodoo= 8/10

                                                         2) Reloaded = 5/10

                                                

Worse Than Rebecca Black

          Μόλις πριν άκουσα το Friday της Rebecca Black που το έχει θάψει κόσμος και κοσμάκης. Έχει φάει του κόσμου το κράξιμο. Πράγματι είναι απαίσιο γιατί η Kesha θα κοκκίνιζε από ζήλια λόγω της πολλής χρήσης autotune, το video μάλλον το τράβηξε κανένα πεντάχρονο και μάλλον αυτό το πεντάχρονο θα έγραψε και τους στίχους κι η φωνή της Rebecca είναι από τις πιο βαρετές που έχω ακούσει. Αλλά ρε παιδιά, υπάρχουν και χειρότερα!
      Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο μέσος Αμερικάνος που ακούει Kesha και The Black Eyed Peas κράζει μια 13χρονη που στο κάτω κάτω δεν έχει εμπειρία από τραγούδι ενώ εκείνος την βρίσκει ακούγοντας κάποιους που θεωρούνται επαγγελματίες και κάνουν καριέρα δίχως να το αξίζουν. Ας αφήσουν το κορίτσι ήσυχο γιατί ακούνε τα ίδια και χειρότερα. Και στο κάτω κάτω, η Rebecca δεν μπορεί να συγκριθεί με τούτα εδώ τα αριστουργήματα της σύγχρονης μουσικής!
                                              1) Chacarron Macarron - El Mundo

                                             2) Neeve Nanna (Only You Were Mine) -Vijaya Anand

3) Tranny In The House - La Chiquitta

                                                Κι ένα ελληνικό για να μην ξεχνάμε και τις ελληνικές μας ρίζες!
                                               4) Το Πλοκάμι Του Καρχαρία - Ο Ήλιος

                                                 

     Να τα ακούσετε και τα 4 και να ψηφίσετε το χειρότερο. Please! Και συγκρίνετε τα με το Friday. Θέλω πολλά σχόλια εδώ γι' αυτό κανονίστε την πορεία σας!

                                          
                   Θα έβαζα κανένα σκυλοτράγουδο τύπου "Τσικουλάτα Τσίκιτα" μα νομίζω πως τέσσερα είναι αρκετά.          

1 Χρόνος Bitch!

   Στις 10 Απριλίου ήμουν εκτός Αθήνας οπότε δεν μπορούσα να γράψω κανένα γενέθλιο post. Σήμερα, όμως, είναι η επέτειος του 2ου ποστ και καλύτερα να το γιορτάσουμε προτού είναι αργά. Σαμπάνιες σας βρίσκονται;
      Λοιπόν, και τι δεν έγινε αυτόν τον χρόνο που άνοιξα blog. Έκανα παρέες, ερωτεύτηκα ένα άτομο που δεν περίμενα ποτέ, απογοητεύτικα, ανακάλυψα πόσο μαλάκες μπορεί να είναι κάποιοι, δηλαδή τι άλλο; Καλά, είναι κι άλλα, εξίσου βλακείες, αλλά ποιός νοιάζεται; Σημασία έχει που σας έχω αφήσει ζωντανούς ακόμα. Αποδείξατε πόσο ανθεκτικοί είστε, πόσο πολύ μπορείτε ν' αντέξετε τρελές σαν κι εμένα! Συγχαρητήρια! Μόνο που πιθανόν σας περιμένει ένας χρόνος ακόμα! Διαθήκες κανείς;
                                 Λοιπόν, έχουμε είδη γενεθλίων.
                                             1) Τα συναισθηματικά γενέθλια

     Όταν μας πιάνουν οι νοσταλγίες κι οι συγκινήσεις... Μακριά από μας γιατί είμαστε πολύ μικροί για δακρύβρεχτες καταστάσεις!
                                                                 και
                                        2) Τα γενέθλια - ξεφάντωμα

                    Γιατί έτσι πρέπει! Πάρτυ μέχρι τελικής πτώσεως ρε γαμώτο!
                                       Χρόνια μου πολλά ρε γαμώτο!

Maybe It's Better To Lie

 Ψέμα.. είναι γεγονός, το έχουμε βάλει στις ζωές μας για τα καλά. Ας μην το αρνούμαστε, όλοι έχουμε ένα ψέμα, μικρό ή μεγάλο. Είναι άσχημο, αλλά το έχουμε συνηθήσει, μερικοί τόσο πολύ που λένε συνέχεια ψέματα και δεν έχουν τύψεις μέχρι που το υιοθετούν ως συνήθεια. Δεν υπολογίζουν το γεγονός ότι κάνουν κακό και στον εαυτό τους και στους γύρω τους. Έτσι λένε "σ' αγαπώ" χωρίς να το εννοούν σε μια κοπέλα που την έχουν μόνο για φάσωμα, "το ξέρω" ενώ δεν ξέρουν τι τους γίνεται, "θα διαβάσω" ενώ τα βιβλία έχουν πιάσει αράχνες στα ράφια της βιβλιοθήκης... "λεφτά υπάρχουν" την στιγμή που το κράτος δεν έχει μια. Είναι παντού, λοιπόν, οι ψεύτες.
     Και λέω εγώ: μήπως καλύτερα να πούμε την αλήθεια γιατί εδώ χάνονται ψυχές; Να πουν αντί για ένα άδειο "σ' αγαπώ" την αλήθεια, ότι το μόνο που θέλουν είναι μερικά γλώσσοφυλα, όχι πραγματική αγάπη που πιστεύουν ότι δεν την αξίζουν, αντί να δηλώσουν πως ξέρουν κάτι, να πουν "όχι, εδώ δεν ξέρω που πάνε τα τέσσερα, θα ξέρω αυτό;" αντί να υπόσχονται πως θα μελετήσουν να πουν "όχι, δεν ανοίγω βιβλίο ακόμα και με σφαίρα στο κρόταφο". Να πει αυτός ο πολιτικός "Όχι, δεν υπάρχει μια γιατί τα έχουμε επενδύσει όλα στο τελευταίο μοντέλο της Ferrari εμείς, οι βουλευτές"
  Αλλά όλοι φοβούνται την αλήθεια. Είναι πραγματικά κότες, γι' αυτό κι οι μεγαλύτερες ψεύτες είναι άντρες συνήθως. Είναι χαζοί , πραγματικά χαζοί.
PS: Όχι, δεν έχω τίποτα με νεύρα με κανέναν ψεύτη, μια χαρά είμαι, απλά με έπιασαν οι φιλοσοφίες μου... Ο τίτλος του τραγουδιού παρακάτω, νομίζω, τα λέει όλα.....